Poglądy na temat istoty wychowania stale ewaluują, podkreślając istotną rolę opiekunów na rzecz wspierania wszechstronnego rozwoju dziecka. Pełen rozwój wychowanka będzie możliwy, jeżeli stworzy się ku temu odpowiednie warunki.
Psychologia humanistyczna, koncentrując się na skutecznej pomocy dziecku, akcentuje jego rolę jako podmiotu w procesie wychowania (Łobocki, 1994). Fascynacja modelowaniem wychowanka ustępuje miejsca wysiłkom na rzecz tworzenia warunków, w jakich dziecko może rozwijać swoje potencjały. Zatem zadaniem osoby wspierającej staje się wspomaganie dziecka w rozwoju (Gaś,1999), zaś celem ogólnym wychowania - "wszechstronny rozwój osobowy" dziecka (Romanowska-Łakomy, 1998).
Wśród wielu znaczących koncepcji ujmujących aspekt wychowania, przedstawiciele psychologii humanistycznej uważają, iż realizacja procesu wychowawczego opartego na podmiotowości dziecka polega na tworzeniu warunków sprzyjających wszechstronnemu rozwojowi (Brammer, 1984).
Najbardziej pomocną rzeczą, jaką możemy zrobić dla drugiej osoby jest "dopomóc jej w pomaganiu sobie", poprzez stwarzanie warunków uwalniających jej tendencje rozwojowe i zdolności do korzystania z własnych zasobów (Brammer, 1984 s.14).
Początkowy okres pobytu uczniów w bursie przychodzących tu po raz pierwszy nazywa się adaptacją. Właściwym terminem na określenie tego okresu jest wprowadzenie lub inicjacja. Pojęcie adaptacji sugeruje niejako tylko przystosowanie uczniów do istniejącej rzeczywistości (regulaminów, rozkładów dnia, zwyczajów itp.) Natomiast przez pojęcie inicjacji (łac. initiatio � wprowadzenie) rozumie się najczęściej wtajemniczanie, możliwość wpływu na zmiany w otaczającym go środowisku wychowawczym, na przykład przez wykazywanie inicjatywy (proponowanie uwag do regulaminu rozkład dnia, urządzeń itp.) Pozwala to na wciąganie nowo przyjętego w czynne życie i współgospodarowanie placówką.
(...)
Jerzy Kursa Bursa Szkolna Nr 3 w Lublinie |